“Alleen ga je sneller, samen kom je verder”
Lang geleden, ik was net afgestudeerd, werd ik opgeroepen voor de militaire dienstplicht. Ik werd ingedeeld in een groep van 10 individuen variërend van 17 tot 25 jaar, met en zonder diploma’s, met en zonder ambities. We werden opgeleid tot YP-bemanning. Een YP was een stalen bak met rubber wielen. Alleen als je er op de eindeloos getrainde manier instapte, paste het precies voor onze groep. In dat ding zat je dan in het volslagen duister te wachten op de Russen of een andere dreiging, die dan meestal van je buurman kwam. Het resultaat was dat hij lachte en de andere 9 scholden of vloekten.
In mijn herinnering bestond de militaire diensttijd uit een eindeloze reeks van grote stukken lopen, grote kuilen graven met een te klein schopje en daarna weer dichtgooien, veel over de hei rennen, je neer laten vallen, weer opstaan en zo voort.
Als we een aanval of verdediging oefenden, dan moesten we ‘’pinda pinda’’ roepen om geweervuur te simuleren. Natuurlijk wat infantiel maar altijd beter dan met losse flodders schieten, want daar werd je wapen vies van. En dat moest dan schoon worden gemaakt. Wat je vreemd genoeg nooit in een actiefilm ziet. Overigens is, à la Rambo, een mitrailleur met één hand vasthouden en leegschieten ook onmogelijk, maar dat terzijde.
Dat schoonmaken was ook echt wel een dingetje. We werden met z’n allen steeds vindingrijker om dat zoveel als mogelijk tot een minimum te beperken. De UZI-jongens hadden elkaar geleerd dat douchen niet alleen de modder en smeer van je lichaam afspoelt, maar ook van de UZI. Voor de andere wapens hielp dat minder en was je gewoon een uur aan het poetsen. De jongens met een echt groot geweer hadden ook, voor als de Russen heel dichtbij kwamen, een handwapen. Een Browning die in een holster zat. Het holster bood echter weinig bescherming als je door de modder moest tijgeren. Totdat iemand het lumineuze idee deelde dat een Browning precies in een boterhamzakje paste. Vanaf die tijd zagen deze wapens er plotseling minder stoer uit maar ze bleven wel glimmend schoon. Saillant detail: tijdens een nachtelijke tocht moesten we plotseling een vrachtwagen overvallen. In de nachtelijke stilte hoorde je alleen geknisper toen de wapens uit hun boterhamzakjes gehaald werden. De commando’s die de overval leidden waren ‘not amused’ en wij - toen we even later 10 keer in een waterplas moesten opdrukken - ook niet.
Zoals dat gaat trek je met sommige mensen meer op dan met anderen. De mannen uit ‘mijn’ clubje zagen de militaire diensttijd beslist niet als de beste tijd van hun leven. Wel gaven ze stuk voor stuk aan dat ze er geleerd hebben dat je sneller en sterker bent dan je denkt. Maar de belangrijkste levensles was dat je elkaar nodig hebt om het vol te houden en verder te komen. En elkaar nodig hebben uitte zich op verschillende manieren. Samen uit hetzelfde voerbakje eten want dan was er minder afwas. Elkaar wakker maken bij een onverwachte controle zodat er geen collectieve straffen werden uitgedeeld. Een ‘gewonde’ (altijd de zwaarste) op een brancard te hijsen zodat je samen sneller thuis was. En, helaas vaak voorkomend, ruzies sussen tussen snurkers en niet-snurkers zodat we toch allemaal wat konden slapen. Maar ook gewoon elkaar sollicitatietips geven toen het einde van de dienstplicht naderde. En gelukkig zijn we allemaal, zoals dat heet, goed terechtgekomen.
Na ruim een jaar uitstel door mijn verplichte militaire dienst kon ik dan eindelijk ook het bedrijfsleven in. Ook daar blijkt dat je vaak alleen wel een oplossing kunt bedenken maar dat dat niet per sé de beste oplossing is. Teamwork blijkt een succesvollere manier van werken en leidt tot betere oplossingen. Als er al problemen zijn dan is dat meestal niet in de teams zelf, want die lijken aan een gezamenlijk doel te werken, maar over de teams heen.
Teamwork blijkt een succesvollere manier van werken en leidt tot betere oplossingen.
Bij ‘onze’ bouwbedrijven is dat natuurlijk niet anders en een ieder heeft zo intern wel zijn eigen uitdagingen. Wat me heel erg opvalt bij hen is dat veel van hun uitdagingen in min of meerdere mate ook gemeengoed zijn bij andere klanten. En allemaal op hun eigen manier en tempo zijn ze op zoek naar oplossingen. Wat zou het mooi zijn als we manieren kunnen vinden om samen sneller tot betere oplossingen te kunnen komen. Oplossingen waarmee problemen op een duurzame manier getackeld kunnen worden zonder dat marges onder druk komen.
VanMeijel wil daarbij graag helpen en wil een platform bieden om elkaar hierover te ontmoeten. We zullen na de bouwvak dan ook klanten met vergelijkbare uitdagingen uitnodigen om hierover met elkaar van gedachten te wisselen.
